آرامگاه حافظ | حافظیه
درباره آرامگاه حافظ | حافظیه:
خواجه شمسالدین محمد بن بهاءالدّین محمد حافظ شیرازی در سال ۷۲۷ هجری قمری متولد شد و در سال ۷۹۲ هجری قمری وفات یافت. خواجه شمسالدین در نوجوانی قرآن را با ۱۴ روایت آن از برکرد و از همین رو به حافظ ملقب گشتهاست.
حافظ معروف به لسانالغیب، ترجمان الاسرار، لسانالعرفا و ناظمالاولیا بود و شاعر بزرگ سده ۸ ایران (برابر قرن ۱۴ میلادی) و یکی از سخنوران نامی جهان است. بیشتر شعرهای حافظ، غزل هستند که به غزلیات حافظ شهرت دارند. گرایش حافظ به شیوه سخنپردازی خواجوی کرمانی و شباهت شیوه سخنش با او مشهور است. حافظ از مهمترین تأثیرگذاران بر شاعران پس از خود شناخته میشود. در قرون ۱۸ و ۱۹ میلادی اشعار حافظ به زبانهای اروپایی ترجمه شد و نام او به گونهای به محافل ادبی جهان غرب نیز راه یافت. هرساله در تاریخ ۲۰ مهرماه مراسم بزرگداشت حافظ در محل آرامگاه او در شیراز با حضور پژوهشگران ایرانی و خارجی برگزار میشود.
حافظیه یا آرامگاه حافظ نام مجموعهای آرامگاهی در شمال شهر شیراز و در جنوب دروازه قرآن است که آرامگاه حافظ شیرازی را در خود جای داده است. مساحت حافظیه ۲ هکتار است و دارای ۲ صحن شمالی و جنوبی است که توسط تالاری از یکدیگر جدا می شوند.
تالار حافظیه که از آثار دوره زندیان است، ۵۶ متر طول و ۸ متر عرض دارد و از ۲۰ ستون سنگی، هر کدام به ارتفاع ۵ متر تشکیل شدهاست. تالار حافظیه پیشتر شامل ۴ ستون و ۴ اتاق بوده است که بعدها اتاقها از محدوده آن حذف شدند. شیوه معماری تالار حافظیه متأثر از معماری دورههای هخامنشیان و زندیان است.
در سال ۸۵۶ هجری قمری (۱۴۵۲ میلادی) حدود ۶۵ سال پس از وفات حافظ؛ شمسالدین محمد یغمایی، وزیر میرزا ابوالقاسم گورکانی؛ حاکم فارس، برای اولین بار عمارتی گنبدی شکل بر فراز مقبره حافظ بنا کرد و در جلو این عمارت، حوض بزرگی ساخت که از آب رکن آباد پر میشد. از آن زمان تا کنون آرامگاه حافظیه توسط حاکمین ایران و فارس از جمله کریمخان زند، بارها مرمت شد و توسعه یافت. بالاخره در سال ۱۳۱۴ خورشیدی سرهنگ علی ریاضی (رئیس فرهنگ فارس) با همیاری علی اصغر حکمت و نظارت علی سامی، با طراحی “ماکسیم سیرو” فرانسوی و با الهام گیری از عناصر معماری عهد کریم خان زند، به بازسازی بنای حافظیه اقدام نمودند و بنای کنونی را ساختند.
آرامگاه حافظ در مقابل یکی از شلوغترین و پررفتوآمدترین خیابانهای شیراز قرار گرفته است و نمای آرامگاه حافظیه از خیابان مذکور غیرقابل مشاهدهاست. نمای بیرونی گنبد آرامگاه حافظ، نماد آسمان است و به شکل کلاه درویشان تُرک است. گنبد از درون با رنگهای مختلف عرفانی آراسته شدهاست؛ آبی فیروزهای (نماد بهشت)، سرخ ارغوانی (نماد شراب ازلی)، سیاه و سفید (نماد شب و روز) و قهوهای سوخته (نماد خاک) است.
مجموعه حافظیه فقط آرامگاه حافظ نیست و برخی دیگر از شخصیت ها نیز در این آرامگاه دفن شده اند.
آدرس آرامگاه حافظ:
ایران، شیراز، بلوار گلستان، آرامگاه حافظ